In een land hier ver vandaan, was een zee. En in die zee woonde
een walvis Die walvis was heel eenzaam. Hij had dan wel een heel kwallenleger
en hij was miljonair. Maar hij dacht altijd geld maakt niet gelukkig. Hij dacht
nog meer: hij dacht: als ik nou toch niet zo eenzaam was. Dan zou ik een veel
leuker leventje hebben. Er was ook een heel eenzaam kind, zij heette Layla. Op
een dag ging Layla duiken in de zee, want in de zee vond Layla het fijn en
voelde ze zich niet zo eenzaam. Haar ouders hadden haar gewaarschuwd, dat er op
een te diepe diepte kwallen zouden
zitten. Toen ze op die diepe diepte zat, dacht ze er nog net aan. Maar het was al te laat. De kwallen hadden Layla
al meegenomen. Kom we gaan naar de baas, INDRINGERS OP ONZE DIEPTE! ja je raadt
het goed; dat zeiden de kwallen. Die baas, waar ze het over hadden was die
walvis waar ik het eerder in het verhaal over had. He! mensen! Dat zei de
walvis. Zo eindelijk eens iets anders dan een leger van krabben om op te eten.
Eindelijk een vriendje! AAAAAAAAAAAAH
Layla gilde als een mager speenvarken! Toen was de walvis het geschreeuw
zat. Hij schreeuwde er bovenuit: OPHOUDEN! OF WIL JE SOMS GEEN VRIEND!
Snel zwom Layla weg. O, wat erg dacht de
walvis. Ik heb mijn kans om een vriend te krijgen laten gaan! Hij zei tegen de
kwallen dit is een bevel! Haal haar terug! De kwallen deden het. En even later
stond Layla weer voor de walvis. verzoek aangestaan zei Layla nu. want het leek
haar wel een aardige walvis. En Layla had ook eens een vriend. Blijf je bij mij
wonen? Mij best maar... dan ga ik eerst eventjes naar boven om het aan mijn
vader en moeder te vertellen. De vader en moeder van Layla vonden het goed en
zo kwam het dat Layla op de zeebodem ging wonen. En de vader en moeder van
Layla? Ze misten Layla helemaal niet, maar waren juist blij dat Layla niet meer
zo eenzaam was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten